bayram sabahı

işe geldiğim için evden bir telaşla çıktım bugün...
aslında duru'nun bayram ayakkabısının fotoğrafını çekicektim buraya koymak için
telaştan unuttum işte!
duru: -annecim uyuycaz uyanıcaz bayram olucak
ben: -evet bebeğim
duru:- o zaman ben bayram ayakkabımı mı giyicem
ben: -evet
duru: -bayram elbisemi
ben: -evet...
duru: -bayram çorabı
ben: -evet (hala sabırla:)
duru: -bayram atleti :)
ben: -bebeğim çok komiksin:)

aslında bu bayram sabahları bir burun sızlaması olur bende
annemin babamın elini öpüp koklayamamanın verdiği
bir sızı herhalde...
sinop'ta arife gününden başlar telaşe sabah erken kabristana ziyarete gidilir dua edilir....nedense çok erken kalkılırdı ve biz çocuk halimizle pek te hoşnut olmazdık bu durumdan ama itiraz da edemezdik
bayramın ilk günü yaptığımız kahvaltının tadı bir başka olurdu...annemin nokullarını daha ilk günden bitirirdik neredeyse:)
sonra ağbimlerle hep beraber aile büyüklerini ziyaret eder her gittiğimiz yerde de bol bol nokul yerdik
o zaman çocuk aklıyla göremediğim farkına varamadığım yegane şey hatırlamanın hatırlanmanın güzelliğiydi sanırım
çünkü kapısını çaldığımız her evde öyle güzel ağırlanır öyle sevgiyle karşılanırdık ki...:)
herkese ailesiyle sağlıklı,mutlu bir bayram dilerim....
büyüklerimin ellerinden küçüklerimin gözlerinden öperim:)