şimdi bu yollar da bu yaşlar da yürür ken neler geçti aklınızdan bilmem amaben görüntülerken sizi ufak ufak içim titredi..
bu yokuşu koşarak çıktığınız o günden bu yana neler geldi geçti değil mi..
anne ve babayı da andık
evi yuva yapan ne içindeki eşyalar ne de için de ki konfor evi yuva yapan
içinde ki insanlar:(
nasıl anlatayım ki içim de ki duyguyu sevgi minnet
tanıma şansım olmadı ama sanki tanıyor gibiyim ve çok seviyorum ikisini de.. sanırım bizi birarada görmek onları da mutlu etmiştir:)
ne iyi ettik te gittik di mi pınarım
az kaldı vazgeçiyoduk hava kasvetli die...
tuhaf bir büyüsü var adanın...yani her gittiğim de aynı duyguyla doluyor içim...
huzur....insan böyle bir yeşilliği
bu sessizliği bulunca
ne hissedebilir ki başka
hele bir de sevdikleri yanındaysa...
2 comments:
ama muthis bi yer sahiden de.
Filizm adanin degisik bi buyusu var demissin ya, simdilerde Orhan'la donsek napariz , nerede otururuz diye konusuyoruz ve ben keske adada olsa diyorum biliyo musun. Cunku ben de her gittigimde Istanbul'un heyecanli isiklarini karsidan gormeyi cok seviyorum. Icim huzurla doluyor hep. Mutlu gunler gecirin hep.
gülşahım;
yaşanılası bi yer sahiden de
eğer duru'nun okul mevzusu ve tabi benim malum iş saatlerim olmasa
hiç düşünmem....biliyo musun...
canımmm hepimiz mutlu olalım:)
Post a Comment